Benim şu sıralardaki çoğu duygum...çok Türkçe..
Mesela bugünlerde en çok hissettiğim "hüzün"
Sık sık hissettiğim "sızı"
Hissetmekten deli gibi korktuğum "sıla"
Şimdiden içimin tam ortasına kurulan "hasret"
Her akşam gün batarken içime dolan "efkar"
Her gece yarısı uykumu bölen "kasvet"
Her şeye rağmen hayata karşı duyduğum "şükran"
Her zaman iyi ki dedirten "vicdan"
Bazı duygularsa çok evrensel..
Başıma ne gelirse gelsin hiç eksilmeyen "coşku"
En çok kızdıklarımı bile affettiren "sevgi"
Kendime ve seçimlerime karşı duyduğum "saygı"
Hayatımı sıfırlarken içimdeki "kaygı"
Bu hayattaki yol arkadaşlarıma karşı duyduğum "güven"
Hatalarıma karşı duyduğum "pişmanlık"
Sadece kendime ve gücüme olan "inanç"
Beni yaratana, koruyana, kollayana karşı duyduğum "aşk"
Hayata karşı duyduğum "umut"
Yıllar içinde koşullardan tamamen bağımsız olması gerektiğini öğrendiğim "mutluluk"
Aidiyetlerimiz, bize ait olanlar değişse bile, içimizde duyduğumuz "bağlılık"
Bugün Urla'dan, on gün sonra İzmir'den giderken...
Şimdilik yersiz, yurtsuz, evsiz ve duygusalım biraz...
Kendi çemberimin dışında değilim, başka bir çemberin içine girmedim henüz...
Bir yıl sonra, her tarafı toplanmış, panjurları kapanmış, loş ve buruk kalan evimizden girerken ne hissedeceğim bilmiyorum..
Bildiğim tek şey, duygularımın izini sürmekten öte bir öğrenme yolu yok benim için..ve yaşanılan şeyin içindeki duyguyu bulmaktan başka çıkış😊
Hasretle öperim şimdiden😉
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder