Sonbahar geliyor...

Toparlanma zamanı...
İçimden yeni bir ben çıkarma zamanı...
İlklerin heyecanının, anların coşkusunun, günlerin telaşının toparlanıp bir sonuca bağlanma zamanı...

Kendi kabuğuma çekilme ve hesaplaşma zamanı...
Uykudan önceki son dua zamanı... sonbahar:)

Havadaki koku değişti, vücudumdaki dokunuşta...
Doğadaki renkler soldu, yıldızlar uzağa gitti, güneş eğik, rüzgar soğuk, dallar yalnız, toprak cansız biraz...

Ben biraz yalnızım...
Biraz hüzünlü...
Ben biraz kaygılıyım...
Epey kararlı...
Ben bayağı güçlüyüm...
Bayağı güçlü:)

Alıp kendimi, demleyip, bekleyip, keyifle içeceğim günler geliyor...
İçimdeki bitenleri, miyadı dolanları kaldırıp ayıracağım günler...
Kendimle kalıp, kendimi sevip, kendime sarılıp, kendime yeteceğim günler...

Sonbahar geliyor...
Bir son; biraz bahar...

Anda Olmak Azla Doymak

Herkes kendi hayatının kahramanı diye diye şişmiş hormonlu egolarla ortada gezip mutlu olan kaç kişi gördünüz?

Kahraman falan olmasakta, ne yaşıyorsak göğüs kafesimizin içinde, dünyamız o kadar işte...
Sırça köşklere, vazgeçilmez aşklara, gururdan kalelere kim demiş ihtiyacımız var diye?
Başrollerin içinde sıkışıp kalmaktansa, doğaçlama yapacağım bir role razıyım ben bu dünyada...

Ne çok önemli, ne çok değerli, ne çok ben merkezli hayatlar var etrafımızda...

Hiç olduğunu bilmekle başlıyor eşsiz ve biricik olmak esasında...
Esnemekle...
Ben demekten vazgeçmekle..

Yapabiliyor muyum? Hayır şimdilik...
Ama başıma gelen herşeyin, bunu öğrenmek ve tecrübe etmek için geldiğini...belki de sınavımın bu olduğunu biliyorum artık...
Güvencesiz, garantisiz, kaygan zeminlerde ayakta durmayı deneyimlemek...
Yardımcı rollerde mutlu olmayı öğrenmek...
Dünyayla, insanla, hayatla bir olup akmak...
Ana güvenmek, akışa bırakmak...
Ve durmak...ve hissetmek...ve yetinmek...ve payıma düşenle doymak için...

İçimize, üstümüze, midemize, aklımıza tıkıştırdıklarımızla mutlu olsaydık bunca aç niçin var hayatta?

Olayımız azla doymak şu üç günlük dünyada..
Azla doyan insan olmakta...

Offffffff...

Hava çok sıcak!!!

İçim eriyor...
Canım sıkılıyor..
Düşünmek, düşünmemek, durmak, hareket etmek bir işe yaramıyor...

Herşey bir anda oluyor...
Ama bir anda bitmiyor..
İnsan kendine rağmen devam etmiyor...
Yavaş yavaş ölüyor içimizdeki umut...bir anda gitmiyor...

İçimdeki sesi susturmuştum nicedir...
Duymazdan gelmek, süreci değiştirmiyor...
Olacak olan tam zamanında olmaya başlıyor...
Hiçbir ses, hiçbir nefes, hiçbir söz, hiçbir heves önüne geçmiyor..

Küçücük bir dünyam var benim...
Yıllar yıllar içinde dişimle tırnağımla kurduğum...
Hiçbir güç onu yıkmaya yetmiyor...
Hiçbir kuvvet önüne geçmiyor..

Boğazımdaki yumru, kalbimdeki kapanç beni bırakıp gitmiyor...
Hava da fena sıcak üstelik...
Ne yapsam kar etmiyor...

Sonbaharı mı özlesem acaba??

Bir umuda ihtiyacım var:)))

Offffffff....dünyam dönmüyor:(((