Happy Day

Bugün Pazar, haftanın ilk günü Dubai’de!
Benimkiler gitti, ev benim😉
Mutlu kalktım bu sabah...kendimi sevdim, yaşadığım hayatı sevdim!
Seçimlerimi, kayıplarımı, kazançlarımı!
Hiç bitmeyen enerjimi!
Hayatımın bütününün bana verdiği mesajı duydum.. sevdim🙏
Korktuğu şeylerin tam da ihtiyacı olanlar olduğunu keşfetmek müthiş güçlü yapıyor insanı...
Bir şeyden eğer korkuyorsanız, bilin ki hazineniz orda!
Korka korka yürümenin verdiği güveni sevdim!

Dubai’ye kış geldi, hava limonata gibi...
Sabahları camları açıp havalandırabiliyorum artık evi...
Bahçeler, balkonlar kullanıma açıldı...
İnce yorganlar aldık, sarılıp yatıyoruz...
Havadaki pus, pustaki kum, kumdaki sıcak azaldı...
Çöl kış uykusuna yattı..canımızı yakmıyor eskisi gibi😉
Artık güneş kıpkırmızı batıyor...
Ay kocaman parlıyor..
Beyaz bulutlar gökyüzünü mesken tuttu...
Hala yıldız yok ama yağmur sürpriz yapıyor arada..
Yerde bulamadığım doğayı gökte buldum, sevdim!

Rutinlerim var artık burada.
Hani tam kendim gibi olduğum, güldüğüm, dağıttığım yeni dostlar🙏

Anladıklarım var yeni yeni...
Bu akrobatlar nasıl ip üstünde yürüyorlarmış anladım mesela😊
Denge için zemine değil kendi ağırlık merkezini bilmeye ihtiyacı varmış insanın! Altındaki zemin ne olursa olsun, dengeni bulursan düşmüyormuşsun..
Hayatı zemine yatırım yaparak geçirmek beyhude bir çabaymış!
Kaygan zeminlerdeki içimdeki dengeyi gördüm, kendimi sevdim!

Farkettiklerim var geçte olsa...
Sadece kendimle ilgili.
İstediğim ne bu hayatta? Önceliğim ne? Aradığım ne?
Tutarlı mı bunlar?
İstediklerimle bulduklarımın ilişkisi öncelik verdiklerimde saklı farkettim!
İhtiyacım olanla aradığımın çelişkisi de geri plana attıklarımda!
Bulduklarımı sevdim!

Bu dünya benden ibaret ve kalbimdekilerden...
Ve en önemlisi geçici!
Yaşanan hiçbir şey kalıcı değil, kendimiz dahil!
Biliyorum hep buldum derken yine kaybedeceğim...
Biliyorum herkes gidecek ben kalacağım...
Biliyorum artık!
Bildiklerimi sevdim!

Sizde sevin!
En çok kendinizi❤️
İyi haftasonları...

Kaan

Evlat.. bir garip can!

İlk günlerde hokka burunlu, güzel dudaklı, dümdüz kaşlı küçücük bir bebekti!
O küçücük suratta böyle bir güzellik olmasına inanamamıştım🙏
Çok uslu, çok uyumlu, çok sevimli oldu hep..
Hiç ağlamadı, hiç üzmedi bizi🙏💙


Şimdi...
Şimdi artık benden büyük eni, boyu...
Sesi kalın...
Hiç öpemiyorum şimdi.. elini tutup gezemiyorum, arkasından sarılıp yatamıyorum, boynuna girip koklayamıyorum...
Arada bir elini omzuma atıyor... nefesimi tutuyorum, hareket bile etmiyorum çekmesin diye..

Ergenlik insanın çocuğuna hasret kalmasıymış, şimdi onu biliyorum..
Benim küçük, kıvırcık, sevimli, çal çene oğlumun yerini koskocaman bir genç erkeğin aldığını görüyorum🙏

Etrafına ördüğü duvarların hemen arkasında bekliyorum, beni isterse duyabileyim diye..
Bazen, çok nadir istiyor😊 Hemen koşuyorum!

Beni beğenmiyor çok zaman.. Benim koyduğum kuralları lüzumsuz, varlığımı gereksiz buluyor...
O kendi herşeye yetiyor...
Seviniyorum!

Yeni bir sayfa açılıyor ergenlikte.. evlatla anne arasında!
Kuralları çocuğun koyduğu, annenin uzakta durduğu!
Uzakta durup bakıyorum, bakıyorum, bakıyorum...
Hayran oluyorum!

Bu sefer farklı şeylere...
Gün be gün ortaya çıkan karakterine!
Olaylar karşısındaki farkındalığına...
Olgunluğuna..
Benden daha hızlı olan adaptasyon yeteneğine...
Her olayın içindeki iyiyi şak diye buluşuna..
Her koşulda ayakta duruşuna...
Neşesine..
Değerleri oluşuna...
Sakinliğiyle verdiği derslere..
Dokunmadan sevişine💙
Bana “Anne!” deyişine...
Sahip çıkışına...

Kaybetmediğimi anlıyorum..aslında hiç sahip olmadığım için kaybetmediğimi ama😉
Aiti ve sahibi olmayan bu ilişkinin farkına varıyorum!
Yetişkin olma yolundaki, bu yeni tanıştığım delikanlıya, yakın olmaya, destek olmaya, saygı duymaya çalışıyorum!

Anne olmanın “gücünden vazgeçmek” olduğunu..
İnsanın da ne kadar az annesine ihtiyaç duyarsa, o kadar tamam olduğunu anlıyorum😊

En çok ihtiyacım olan şeyin, onun bana ihtiyaç duymaması ironisiyle her gün yüzleşip...
Annemi daha çok seviyorum😉
Ben de büyüyorum😊

Kaan💙
İyi ki doğdun evlat! İyi ki varsın🙏