17 yaşım❤️

Tam 24 yıl oldu üniversiteyi bitireli...

28 yıllık dostlarımla bir aradaydım dün akşam...
17 yaşımla beraberdim...
Umutlu, genç, çocuk, uçarı yanımla...
Hayatı yazmaya birlikte başladığım insanlarla...
Milattan çooook öncelerimi bilenlerle, beni o zaman seçenlerle...
Üstümdeki hiçbir giysinin, etiketin, rolün olmadığı zamanlarımla...

Yatırdık dün akşam hayatlarımızı masaya hep beraber...artıları eksileriyle...
Evlendim, çocuk yaptım, battım, çıktım, boşandım, bir daha evlendim, babamı kaybettim, hastalıklar geçirdim, çocuklar büyüttüm, işsiz kaldımlarla özetledik koskoca yılları...
İlk 15-20 dakikada...

Sonra...sonra tam kaldığımız yerden başladık yeniden.
En içimizi açtık aslında çokta tanımadığımız kendi 17 yaşımıza...
Çekinmeden, sakınmadan, korkmadan, korumadan konuştuk, güldük, eğlendik, içtik...
Neden iyi geldi dün akşam hepimize?
Çünkü;
Maskesiz, makyajsızdık...
Neymişiz, nedenmişiz, nerdeymişiz önemsizdik...
Nasılmışız aslında mühimdi😊
Zaman, mekan, yemek, içmek farketmedi, bir şişe birada bulduk yıllar önceki tadı...
Eski sevgililerde aradık yaptığımız seçimlerin izlerini...kendimizi, kendimize rağmenleri...
Annelerimizi, babalarımızı, kardeşlerimizi, ablalarımızı, ne iş yaptıklarını biliyoruz düşünün..
Çocuklarımız, kocalarımız, işlerimiz, adreslerimiz yok😀

Amfide fısıldaşan, birbiri yerine imza atan, kopya çeken, aşk acısı yaşayan, örgü kazak giyen, sobada çay demleyen, kantinde sigara içen, birbirinin evini taşıyan, acısını paylaşan, hayalleri olan...
Çok kaybetmemiş, çok kırmamış, kırılmamış, yıpranmamış, aldanmamış...
Hayatın içinde olmamış, sınanmamış, kınanmamış...
Çok mutlu, çok umutlu, çok genç, çok herşey...


Biz ne güzel çocuklardık... hatırladık😊

Doğru Kararlar!

Sanıyorum 19-20 yaşlarındaydım hayatımla ilgili en önemli kararlardan birini aldığımda!
"Başının çaresine bak"idi kararım.
Doğru karardı!
Kendimi bulmama, kaybolmamama, güçlenmeme neden oldu.

Sonra, çok az kişi bilir, bir evliliğin eşiğinden döndüm! 24 yaşındaydım!
"Aşk yetmez" dedim.
Doğru karardı!
Kendi değerimi bilmeyi öğrendim, küçücüktüm...

25 yaşında, parasız, pulsuz, işsiz, güçsüz evlenmeye karar verdim!
"İçindeki sesi duy " idi kararım.
Doğru karardı!
Seçmek için tüm şartların yerinde olmasının gerekli olmadığını, uygun şartları oluşturmayı öğrendim.

32 yaşında o zaman bana koca bir dağ gibi gelen bir borcun altına girdim.
Gökhan'ın işi el değiştiriyordu, kazandığım para kiraya yetmezdi, en kötü arabayı satarız dedik bir gece hiç unutmam.
Doğru karardı!
Risk almayı bilmeden, sahip olamayacağımı öğrendim.

34 yaşında anne oldum.
Geç bir karardı:-)
Benden bağımsız geç geldi Kaan... aslında çooook önceden karar vermiştim doğurmaya.
O kadar rahat yıldan sonra zordu evet ama...
Kendimden geçmeden, kendimi bilemeyeceğimi öğrendim.

İş hayatında çok karar aldım... hepsi doğru değildi tabii.
En doğru kararım 18 yıl sonra ayrılmaktı! 45 yaşındaydım!
Kaybettiğim özgürlüğün, kazandığım paradan daha değerli olduğunu öğrendim.

Arkadaşlar seçtim, dostum oldular... bazıları gittiler, bazılarını ben gönderdim:-)
Doğru kararlardı!
Zorla giden ilişkilerin, yanlış ilişkiler olduğunu, olmazsa zorlamamayı öğrendim.

Doğruları yazasım geldi bugün, elbet yanlışlar da var! Onlar başka güne...

Şimdi zorlandığımda dönüp bakıyorum geçmişe, kısacık bir liste çıkıyor ortaya. Aslında hangi soruyu sorarsam sorayım, cevabı içinde saklayan:

1. Başının çaresine bak!
2. Aşk yetmez!
3. İçindeki sesi duy!
4. Risk al!
5. Kendini çok fazla önemseme!
6. Gerekiyorsa ayrıl!
7. Olmuyorsa zorlama!

Birde hayatımın şu anıyla ilgili bir kararım var, 8.karar:

"Korkma...Faydası yok!"😀😉

İyi akşamlar herkese...