Önce korktuğum, sonra aşık olduğum, sonra çekindiğim, sonra kızdığım, sonra küstüğüm, sonra anladığım, sonra dost olduğum ama hep sonsuz ve sınırsız sevdiğim adam...
Babam!!
Hiç yıkılmayacak, düşmeyecek, pes etmeyecek, ölmeyecek tek insan...
Ne olursa olsun içimdeki güce ve kendime inanmayı öğretti bana...
Herşeyin geçeceğini, suyun yolunu bulacağını...
Her günümü dolu ve kaliteli geçirmeyi...
Bok boklavat(!) insanlarla vakit öldürmemeyi...
Yüreğimi dinlesem de aklımı unutmamayı..
Yemeyi, içmeyi, sarhoş olup, ayılmayı...
Kendim olmayı, kendimi kayırmayı...
Adabıyla gülmeyi, edebiyle eğlenmeyi...
Götü başı oynamamayı...
Dostlarıma karşılıksız vermeyi, kazık yemeyi;-)
Yalan söylememeyi, söyleyince bedelini ödemeyi...
Politikayı, hayatı, insanları...
Küfür etmeyi...
Araba kullanmayı...
Yeniden başlamayı...
Ondan öğrendim!!
İçimdeki enerji, gözümdeki bakış, konuşmamdaki etki ondan yadigar:-)
Oğlum geçen gün "Senin gülüşünü seviyorum Anne! Sen gülünce herşey hallolacakmış gibi geliyor!" dedi..İşte o da ondan:-)
Yıkılsam da, üzülsem de, öyle bir ezik, öyle bir çaresiz, sevilmemiş, istenmemiş hissetsem de.... Dimdik duruşum ve çaktırmayışım da ondan...
Herkese dokunacak bir laf bulmam, hayatlara dokunmam da...
Ne derse inanırdım, ne yapsa güvenirdim ben ona...
Hiç unutmam Kaan'ı doğurduğumda, çok kötü depresyondayım..."6 ay sonra bambaşka bir hayatın olacak, herşey geçecek, korkma!" dedi... Ona bile inandım, sanki daha önce doğurmuş gibi:-)
Ölüme bile inanıyorum şimdi, çok enteresan... O yaptıysa fena birşey olmasa gerek!
Şerefine içeceğiz bugün Baba, bir Zeki Müren patlatacağız...
"Ruhu şad olsun!" diyeceğiz, seni anacağız...
Dokunduğun hayatlardaki, bıraktığın izleri konuşacağız...
Tabii biraz ağlayacağız!
Sonra güleceğiz...
Ve elbet bir gün buluşacağız...
Bir gün buluşacağız!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder