Hiçbir şeyi bu kadar istememiştim bu güne dek...
Anne olmak kadar!!!
O zamanlar anneliği pandispanya ayaklar, tombul yanaklar, lokum lokum dudaklar, mis gibi bir süt kokusu, gülücüklü sabahlar, kocaman sarılışlar, sessiz dokunuşlar, upuzun öpücükler falan sanırdım...
Geçip karşısına bebeğimin seyredip seyredip hayran kalacağımı, eserime bakıp bakıp ne keyif alacağımı düşünürdüm...
Beni hep seveceğini, hep yanımda duracağını...
Onun için en iyisini hemen bulacağımı...
Ne şahane, ne güzel bir anne olacağımı...
Anne olunca herşeye yeteceğimi sanırdım...
Öyle olmadı!
Gözümde akmaya hazır kocaman bir yaş..
Kalbimde ne idüğü belirsiz bir genişleme...
Yüz kaplan gücü bir kuvvet...
Gözü kör bir cesaret...
Hiç vazgeçmeyeceğim, nefessiz kalsamda bırakmayacağım bir koşu...
Hata yapma korkusu..
Bir kokuyla mest olma, bir gülüşle sarhoşluk...
Çaresizce bağlılık...
Hep bir kendine yetememe, hep bir kendini beğenmeme hali..
Çıkışı olmayan bir yol...dimdik bir yokuş..
Kendi hayatından vazgeçme, koşulsuz teslimiyet...
En kuytu, en gizli yerlerinle yüzleşme...
Hiç sonucu öğrenemeyeceğin bir sınav heyecanı...
Yeniden yeniden yeniden başlama gücü...
Kendin bitmişken, başka bir insanı dik tutma yeteneği...
Yoktan varolan bir aşk, annelik!!!
Bilseydim yaşayacaklarımı yine de istermiydim bu kadar anne olmayı diye kendime dürüstçe soruyorum şimdi..
Cevabım hiç değişmiyor!
Evet!!
Bir çift yuvarlak, cin gibi, kahverengi göz geliyor aklıma...
İlk günden sonsuza kadar bana mühürlenen...
Göz göze geldiğimizde her zaman içime içime akan...
Ne istediğini, ne yaptığını, neden korktuğunu, ne hissettiğini hiçbir soru işaretine yer bırakmadan bana, yalnızca bana söyleyen...
Bana inanan, bana güvenen...
Yuvarlak, derin, anlamlı bir çift göz...benim içimden çıkan:-)
İşte herşey o bir çift güzel göz yüzünden:-)
Kutlasalar ne olur bugün anneliğimi, kutlamasalar ne olur?
Ömrüm feda oğluma, kurban olurum ben ona...
Gözleri gözlerime değdikten sonra:-)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder