Cemre...Hayat...Herşey...

Olup bitene aldırmadan değişiyor mevsimler bakın..
Tam zamanı gelince..
İlk cemre düşüyor havaya bugün, yaşasın!!!

Olacak olan oluyor engellenemez biçimde, hiçbirşeye aldırmadan..
Tam soğuğa, kara, kışa alışıp kalın hırkaların içinde, sıcacık evlerimizde, dumanı tüten kahvelerimizi almışken..
Elimizdekilere sarılıp, güvenli hayatlarımıza dalmışken...
Hoooop ilk emir gibi düşüveriyor ilk cemre...

Soyun diyor...
Üstüne fazladan aldığın kıyafetlerle, benim diye sarıp korumaya aldığın herşeyle bir hesaplaş bakalım..
Yalınayak kal...
Dünya toprağına ayaklarınla bas, hisset, onun için gelmedik mi hayata...
Güneşte kavrulmak, yağmurda ıslanmak, rüzgarda dağılmak, soğukta üşümek için...
İçimizdeki dönüşümlerle yüzleşip aynı hayata sıkışıp kalmamak için...
Ne yaparsak yapalım doğa yapacağını yapıyor...
Bize de kabul etmek kalıyor...

Daha önce yapmamış olmak demek, yapamayacağımız anlamına gelmiyor..
Korkmak sonucu değiştirmiyor...

Kristal bir vazo gibi koruyup sakındığımız hayat tuzla buz oluyor...
İçinden küçük küçük yıldızlar çıkıyor...

Herşey geçiyor... Hayat kalıyor...