İçerden konuşmalar...

Uzun zamandır yazamıyorum...
Zihnim de, bedenim de, ruhum da karmakarışık!
Toparlayıp bir yerden başlamak lazımdı, yazmak hep iyi gelir dedim, oturdum...

Hayatla olan münasebetimiz bir küs bir barışık devam ediyor.
Çok fazla duygusal iniş çıkış yaşayınca... konuşup anlatamayınca, susup duyuramayınca nerde yanlış yapıyorum diye soruyorum kendime...

Herkes ben istiyorum diye değişmiyor, dönüşmüyor, anlamıyor, hazır olmuyor bu biiiiirr!
Varsa bir derdim bu benim sorunum...
Tepinmek, bağırmak, beklemek, kızmak hiçbir şey değiştirmiyor, tam tersi çıkmaza sokuyor...
Ne yaşanacaksa bu altın kafesin içinde yaşanmalı...kendinde...
Kendinden başka ilaç, merhem, kucak yok aslında...

Hayata, akışa ve hayra inanmak lazım, bu ikiii!
Ne oluyorsa, olacaksa, olursa halledebileceklerimdir demek...
Kendi gücüme, etkime, dönüştürme, güzelleştirme becerime güvenmem lazım...
Başkasından güç, moral, destek beklemek beyhude bir çaba...
Ben varsam dünya dönüyor... iyiysem, neşeliysem, eğlenceliysem...
Yoksa herşey tepetaklak.

Yardım için, ilgi için, ot için, bok için hiçbirşey istemeyeceksin kimseden bu üüüüç!
Bak kardeşim kendi başının çaresine... hem ezik, hem zayıf, hem de rezil oluyorsun!

Durmak lazım! Bu döööörtttt!

Dur! Sus! Düşün! Bul! Kimseden bekleme!

Ama bugün karar verdim daha doğrusu farkettim en çok neyin iyi geldiğini ...
Kendini seveceksin en çok, bu beeeşş!!!
En önemlisi, çok iyi geliyor!

Benden söylemesi😘

(Bak iyi geldi yazmak, gördünüz mü?)